zondag 3 februari 2013

Peter gaat mee vliegen!

Mijn schoonvader woont in Spanje en we proberen hem ieder jaar te bezoeken. Omdat het ons afgeraden was om met Peter de hulphond te gaan vliegen terwijl de band nog niet sterk genoeg was hebben we het bezoek een jaar uitgesteld.
Peter is zo'n anderhalf jaar bij ons en we durven het aan.
Er komt wel even wat meer bij kijken dan wanneer je alleen met je gezin op vakantie gaat. Een appartement huren wat toegankelijk is voor honden, voedsel voor Peter, injectie tegen rabiës, druppels tegen hartworm en zandvlooien, autotuigje, halsbanden, waterfles met drinkbakje die na de douane weer gevuld moet worden, etc. etc. En natuurlijk de tickets.

We besluiten met Swiss air te vliegen, hebben we goede ervaringen mee en wat meer beenruimte want er is een grote kans dat Peter voor ons moet zitten. Van te voren al contact opgenomen met Swiss air en vermeld dat we een hulphond voor autisme mee nemen. Ook een bevestiging per e-mail gevraagd en dit was maar goed ook. Deze hadden we echt wel nodig bij het inchecken. Tja het is nog niet echt bekend, hulphonden voor mensen met autisme. Jason is niet blind, zit niet in een rolstoel, heeft geen verstandelijke beperking. Hij is een heel gevoelige jongen die zich veilig voelt met zijn hond in de buurt. En gelukkig mag de hond mee in het vliegtuig! Er moest nog wel wat heen en weer gebeld worden, de papieren moesten uit de tas (gelukkig hadden we kopieën) en uiteindelijk mochten we naar de douane, de volgende beproeving! Peter moest al zijn riemen af...dus niet, een hond die ook niet weet wat hem allemaal overkomt, zijn baasje gespannen, die doe ik niet zijn halsband af. Gelukkig was er een medewerker die het niet erg vond om Peter te fouilleren. Ondertussen moest ik mijn schoenen uit trekken, werd Peter bij Jason vandaan gehaald, werd Jason nota bene ook nog eens gefouilleerd...

Dit gaat de volgende keer echt anders. Achteraf wist ik heel goed wat ik allemaal had kunnen zeggen maar op dat moment stond ik met mijn mond vol tanden. Gelukkig hadden de grondstewardessen bij het boarden wel wat meer  begrip voor ons. We mochten achter het hekje wachten en als eersten het vliegtuig in zodat we rustig onze plaats konden opzoeken. Peter en Jason liepen rustig de slurf door maar toen we in het vliegtuig kwamen blokkeerde Peter. Dat was toch wel heel eng! Gelukkig is Peter niet zo heel groot en zwaar dus kon ik hem tillen. Het opstijgen en landen was ook wel heel eng voor Peter hij wilde echt vluchten. Robbert en ik hielden hem stevig vast, gelukkig had hij ook zijn autotuig om en Jason zat tussen ons in "weggedoken" in een boekje. Maar Peter hield zich echt super, niet geplast, gepoept, overgegeven, gejankt of geblaft! In het vliegtuig hoorde ik weer een andere naam dan"hulphond"namelijk: "emotional servicedog". Die houden we erin!
Ook in Spanje ging het super. Zelf heb ik de "kracht" van Peter ook nog mogen ervaren. Mijn rugklachten werden zo erg dat ik bij de eerste hulp terecht kwam, kreeg een pijnstillende injectie en spierverslappers en moest de rest van de dag in bed doorbrengen. Robbert en Jason gingen naar het strand en Peter bleef bij mij. Kwam regelmatig even bij mij kijken en voor mijn bed liggen. Je voelt je niet meer alleen en veilig met zo'n hond in de buurt!

Overprikkeld



Het is woensdag 12.15 en ik haal Jason op uit school. Aan zijn houding en gezicht zie ik dat er wat gebeurd is op school. Hij loopt voorovergebogen, met een strak gezicht kijkt hij naar de grond. Samen fietsen we naar huis en hij verteld kort wat er gebeurd is, tranen wellen op in zijn ogen. In de pauze is hij door tien klasgenoten omsingeld, geschopt en gepest. Hij kon niet naar de pleinwacht, verloor zijn zelfbeheersing en is terug gaan schoppen en slaan, wat hij zelf heel erg vindt. Hij verteld het in een onsamenhangend verhaal maar wanneer ik het herhaal knikt hij bevestigend. Meestal vertelt Jason niet zoveel over school, ik ben blij dat hij dit wel met me deelt.

Mijn hart breekt wanneer hij zo'n verdriet heeft, dan moet ik toch weer oppassen dat hij mijn verdriet niet ook nog eens overneemt. Het liefst zou ik hem even in mijn armen willen nemen maar daar zou ik hem niet mee helpen. Ik hou even afstand wanneer we thuiskomen en gelukkig staat Peter, zijn hond, al klaar om Jason te begroeten. Ze lopen meteen samen naar de kamer en Jason gaat hem uitgebreid aaien en knuffelen. Ik zie een stukje spanning bij Jason wegebben.

Toch zit het voorval op school hoog en ik besluit om samen met Jason naar het bos te rijden. Het hagelt en regent en het is heerlijk rustig in het bos. Bij de eerste plassen ben ik nog de bezorgde controlfreake moeder: Jason niet in de plas, Jason pas op, je voeten worden nat, je broek wordt vies....
Tot ik ineens zoiets heb van “laat hem toch, hij heeft het even nodig...en ik ook!”. Nog geen minuut later staan we samen in de plassen te springen en Peter doet lekker mee. We waden en springen door plassen, we lopen door greppeltjes waar nog een laagje ijs in ligt, we klimmen over boomstammen, we kijken naar dassen- en reeën- sporen in de modder, we gooien balletjes weg voor Peter...Wat werkt dit toch bevrijdend! Heerlijk weer even helemaal met beide voeten op de grond.

Na ruim een uur komen we als “verzopen katten” weer moe maar voldaan bij de auto aan. Een stuk spanning in het bos achtergelaten rijden we naar huis. Peter valt naast Jason in slaap, dat bevestigd mijn vermoeden dat Jason niet meer overprikkeld is.

Naar de tandarts


November 2011
Column nr. 4  De Tandarts van het MCL

Jason heeft 4 blijvende kiezen waarvan het glazuur niet goed is. Ze noemen het ook wel kaasmolaren. De oorzaak is niet duidelijk, er is in ieder geval iets niet helemaal goed gegaan. Zelf denk ik dat het gekomen is nadat hij de Meningokokken- en BMR vaccinatie heeft gehad toen hij zo'n 1 ½ jaar oud was. Hier is hij heel ziek van geweest: dubbele middenoorontsteking, ontstoken ogen, galbulten, etc. waarvoor hij een antibioticakuur heeft gehad. Helaas was de kinderarts er niet van overtuigd dat de vaccinaties de boosdoeners waren. Gelukkig zei de homeopathisch arts dat de BMR vaccinatie Jason ernstig verzwakt had waardoor de meningokokken toe konden slaan. Dit soort vaccinaties dus nooit meer tegelijkertijd laten geven! 

Jason zijn kiezen zijn erg gevoelig voor gaatjes. De eerste werd gevuld bij de eigen tandarts in de plaats waar we wonen. Dit is een traumatische ervaring voor Jason geworden: zijn kiezen bleken achteraf moeilijk tot niet verdoofd te kunnen worden.  Jason is daarbij erg gevoelig, al helemaal in zijn mond gebied.

In overleg met onze tandarts zijn we doorverwezen naar het Medisch Centrum Leeuwarden (MCL), 
afdeling bijzondere tandheelkunde. Daar zijn ze geweldig! Ze nemen alle tijd voor Jason, zijn heel vriendelijk en invoelend. Jason zijn kiezen zijn door de tandarts van het MCL geseald en zijn tanden worden nu regelmatig ook schoongemaakt met een haakje. Jason heeft hier een enorme hekel aan en werd in de loop der tijd steeds moeilijker behandelbaar. 

Maar toen Peter 7 weken bij ons was mochten we hem meenemen naar het ziekenhuis. Dat op zich was al een belevenis ! En niet alleen voor ons, ook voor de medewerkers en patiënten van het ziekenhuis zelf! Een hond in het ziekenhuis! Je hebt wel bekijks! Achter je hoor je mensen tegen elkaar zeggen: “Er mogen hier toch geen honden komen?“ Ons werd meestal niets gevraagd. 
Bij de receptie wel even het pasje laten zien, maar mede omdat Anita van Helphûn Fryslân, ook in 
het MCL honden traint werd het in het geheel geen probleem.

In de wachtkamer was Peter de eerste keer wat onrustig en ging Jason Peter steunen. Jason ging bij bij Peter op de grond zitten en tegen hem praten en rondjes in de wachtkamer lopen. Zo duurde het wachten voor Jason ook niet zo lang . Want “loze tijd is kliertijd” voor kinderen en zeker wanneer je ook nog asperger of een andere vorm van autisme hebt. Bij Astrid, de mondhygiëniste, ging Jason keurig op de behandelstoel liggen, deed zijn mond open maar toen Astrid met het haakje aankwam... deed Jason zijn mond gelijk stijf dicht. Peter voelde haarfijn de spanning bij Jason en liep gelijk naar hem toe. Jason kon -doordat hij op de stoel lag– jammer genoeg niet goed bij Peter om hem te aaien. Daarom mocht ik van Astrid én Jason, Peter op Jasons buik zetten!
Jason ging Peter aaien en werd vervolgens zo ontspannen dat hij zijn mond als vanzelf open deed 
en daarna relaxed door Astrid behandeld kon worden. Gelukkig mocht ik er een foto van maken. De persvoorlichter van het MCL hoorde hiervan en heeft de foto geplaatst in het patiënten blad van het MCL. 

Inmiddels, een klein jaar verder, gaat het nu zo goed met Jason dat we ook weer bij de tandarts in onze woonplaats terecht kunnen, maar dan uiteraard wel met Peter erbij. Het begint al vertrouwd in de oren te klinken als wij bij de tandarts aan de beurt zijn,  “Jason en Peter, komen jullie mee?”


Vakantie


September 2011

Zo'n laatste week voor de schoolvakantie valt niet mee, al helemaal niet voor een hoogsensitief kind, al die prikkels, dit moet nog, dat moet nog, de juf en meester in de stress...
Nu waren wij ook nog van plan om meteen de eerste zondag van de vakantie te vertrekken...we vertrokken woensdag.

Toch wel spannend, de eerste vakantie met Peter. Daarom ook afgereisd naar een bekende plek waar we  vaker naar toe gingen. Camping “Le Pioch” in de Haute Languedoc in Zuid Frankrijk.
Allerlei voorzorgsmaatregelen genomen want Peter is wagenziek. Een afwasbare autobankhoes, wegwerp (incontinentie) matjes, allesreiniger doekjes,  vuilniszakken, keukenrollen, Rescue druppels van Bach remedies...Uiteraard er vooraf uitgebreid met Jason over gesproken:Als wagenzieke Peter over zou moeten geven het zomaar zou kunnen zijn dat we niet meteen konden stoppen.
Voor we de Belgische grens over waren had Peter al een keer overgegeven. Gelukkig aan de andere kant van waar Jason zat. Telkens vulde de auto zich met een niet zo lekker luchtje maar voor we konden stoppen had Peter het al weer opgegeten en konden we na een kleine poetsbeurt gewoon onze weg vervolgen. Peter heeft zo 5 keer van één maaltijd genoten...

Zo'n 100 km boven Clermont-Ferrand hadden we een chambres d'hotes gereserveerd. Peter mocht daar op de kamer. Jason kreeg met Peter makkelijk contact met de andere Nederlandstalige gasten en vertelde honderduit over Peter en bleek expert geworden in hondenreisziekten en poetsbeurten, al had hij de schoonmaak aan papa overgelaten, tja, zo heeft ieder zijn taak..
De nacht verliep wat onrustig, Peter kon het kamertje van Jason gemakkelijk uitlopen en ging liever in de koele badkamer liggen. Jason miste zijn steun en toeverlaat en kroop daarom maar bij ons in bed. Dit vond Peter op zijn beurt weer vreemd en kwam dus ook maar bij ons op bed liggen...gezellig bij baasje Jason maar het slapen konden wij verder vergeten.

De volgende dag naar de camping gereden. Dit was een weg met heel veel bochten, toch heeft Peter niet meer overgegeven. Net als zijn vader Prince was hij na een lange rit over zijn reisziekte heen!
Op de camping slaapt Jason voor het eerst samen met Peter in een eigen tentje! Jason vindt het totaal geen probleem! Ik ben 's nachts wel een paar keer wakker geworden omdat ik dacht dat Jason riep...niet dus. Zelfs toen het onweerde en stormde vond Jason het niet erg om in zijn tentje te slapen, hij had Peter bij zich. Bijzonder omdat hij, voordat Peter bij ons was, nooit wou en kon slapen met storm en onweer.

Op de camping maakten Jason en Peter ook weer makkelijk contact met andere kinderen: Jason ging voor hun tent met Peter spelen: balletjes en frisbees  werden weggegooid en door Peter meestal keurig terug gebracht.
Toen we op een van de eerste dagen naar het dorp toe wilden gaan om boodschappen te halen vroeg Jason of hij met Peter bij de tent mocht blijven. Oeps...een half jaar geleden konden we thuis nog niet eens even weg om een brief posten, nu wilde hij samen met Peter op de camping achterblijven. Dat loslaten gaat zo wel heel snel! Wel even tegen diverse mensen gezegd dat wij zonder Jason boodschappen gingen doen, één telefoon bij Jason gelaten, de andere mee en met gemengde gevoelens op pad gegaan. We hebben rustig boodschappen gedaan en na 1 ½ uur waren we weer terug op de camping. Het was goed gegaan! We zijn zo vaker met zijn tweeën weggeweest. 
In een grote intermarche kregen we toestemming om met Peter naar binnen te gaan. Dat is weer het voordeel van een hulphond. Robbert kon nu langer dan voorgaande jaren bij de wijn kijken, Jason keek, samen met Peter, naar al het speelgoed en ik had zo ook de tijd om overal rustig rond te kijken.
Op de terugweg, bij dezelfde Chambres d'hotes, Les Fruits du Passau, zagen we weer een sprong van Jason: hij stapte spontaan op een paar Nederlandse kinderen af om mee te gaan spelen! We hebben Jason de hele avond niet meer gezien! We staan steeds meer versteld hoe een (hulp) hond het leven van je kind (en dat van jezelf) kan verrijken!


Motorisch onhandig



januari  2012
Jason is motorisch onhandig. Schijnt bij het syndroom van Asperger te horen.
Hij denkt ook te veel na wat er zou kunnen gebeuren. Jason was 3 jaar, mama was in een klimrek geklommen en vroeg Jason om naar haar toe te klimmen. Jason keek eens omhoog, dacht even na en zei toen: nee mama, het heeft geregend en nu is het rek glad en kan ik eruit vallen!

Wat ik ook probeerde, Jason bleef uiterst voorzichtig. Ik heb eigenlijk ook nooit een pleister hoeven te plakken. Ja één keer, toen hij in groep 1 met een vriendje aan het rennen was. Het vriendje viel en nam Jason mee. Een grote schaaf plek op zijn knie. Jason was er zo van geschrokken en voelde zoveel pijn dat hij vervolgens 3 dagen niet of nauwelijks heeft gelopen......

Toen Jason 5 jaar was kreeg hij fysiotherapie vanwege een dreigende motorische achterstand. De fysiotherapeute vertelde mij dat kinderen die niet kruipen (zoals Jason) vaker kans hebben op een motorische achterstand, er is geen goede verbinding tussen de linker en rechterhersenhelft.

Maar goed, Jason zal nooit een goede sporter worden, de denksporten niet meegerekend! Ieder kind heeft zijn/haar kwaliteiten!

Met hulp van Peter, zijn hond, merken we langzaamaan een verbetering in Jasons motoriek. Jason gaat iedere dag één keer mee om Peter uit te laten. In het begin een zo'n kort mogelijk rondje als het aan Jason lag. Nu vraagt Jason steeds vaker: “zullen we naar het bos?” De “obstakels” die we onderweg tegenkomen worden gretig genomen, over boomstammen geklauterd, op stapels stenen geklommen en er weer afgesprongen, er worden balletjes en frisbees gegooid, etc.

Een tijdje terug gaf ik een lezing over Jason en Peter en liet de mensen 2 filmpjes zien. De één in mei 2011 opgenomen: Jason gooit een frisbee weg, tolt zelf in het rond en valt op de grond. Peter rent achter de frisbee aan, ziet dat Jason blijft liggen en komt rap rap – zonder frisbee –  naar Jason toe om te kijken of het allemaal wel goed met hem gaat. Het tweede filmpje heb ik afgelopen oktober gemaakt: Jason gooit een balletje ver weg naar Peter en blijft gewoon staan. Peter haalt het balletje op en brengt het terug naar Jason die vrolijk naar Peter roept. Na het bekijken van de filmpje realiseerde ik me pas echt hoe Jason, mede dankzij Peter, ook een motorische sprong had gemaakt!

Binnenkort mag Jason afzwemmen voor zijn C diploma. Het valt dus wel mee met die motorische onhandigheid!




De eerste 6 weken




Column Jason en Peter nr 2 juni 2011

De eerste 6 weken.

Vooral de eerste weken zijn erg belangrijk om de hond aan het kind te laten hechten. Steeds die 2 op elkaar “plakken”. De kerstvakantie kwam erg goed uit, twee weken in het teken van Jason en Peter:
Waar Jason is, is Peter. Jason gaat boven spelen, wij (Robbert en ik) tillen Peter naar boven en leren hem trap te lopen, wat hij gelukkig snel door heeft. Jason gaat eten, Peter ligt naast/onder zijn stoel en wacht op het laatste hapje. Jason zit op de bank tv te kijken, Peter zit naast hem. Het kerstdiner bij familie in Amsterdam komt nog te vroeg voor die twee. Ze hebben nog geen echte band met elkaar, dat kost tijd . Dus het kerstdiner afgezegd wat maar moeilijk is uit te leggen aan de familie. 

Met Jason regels opgesteld: Peter is zijn hond, Jason geeft Peter zijn eten, Jason speelt met Peter, Jasper gaat 1 keer per dag mee wandelen, en Peter slaapt bij Jason op zijn kamer. Jason vindt Peter geweldig, maar die regels maar niks.





Ook het eten van Peter is wel even wennen: een hond van Helphûn Fryslân krijgt niet gewone hondenbrokken maar “BARF” wat staat voor bones and raw food. Voor de eerste week kregen we al voer mee: een zak met runder (orgaan) vlees en een stuk knars (botten). 's Avonds meteen alles volgens schema afgewogen en in dag porties in de diepvries gedaan. Voor Jason een enorme overwinning om iedere dag Peter zijn eten te geven. Jason houdt niet van vlees, eet het zelf heel weinig en een slagerij ruikt hij al op een paar honderd meter afstand. Nu geeft hij Peter een bak met runderhart en bot, of zelfs runderstrot (dat ziet er zo vies uit dat ik op deze site er geen foto van wil plaatsen!). Jason balanceert wel met de voerbak boven zijn hoofd zodat hij het niet hoeft te zien, minder hoeft te ruiken en Peter er niet al springend bij kan. Peter moet één dag in de week vasten. Jason noemt dit de Ramadan dag.



De eerste weken zijn best wel pittig. Ineens een hond in huis met zijn eigen karakter. Hij blaft, waarom? Wil hij iets “zeggen” over Jason? Of moet hij er gewoon uit? Heeft hij honger, is hij me aan het uitproberen? Etc. Wij moeten Peter nog leren kennen. En Peter moet natuurlijk wennen aan zijn nieuwe baasje, het gezin, de kater Storm en het huis. Het moeilijkst is toch wel om hem geen aandacht te geven wanneer Jason thuis is. En wanneer Jason naar school gaat is het ook weer moeilijk om Peter weinig aandacht te geven. De eerste weken ben ik krampachtig bezig Peter en Jason op elkaar te plakken. Het lukt wel maar ik moet zelf veel uitvinden. Ik weet dus niet of ik het goed doe.
Maar gelukkig de nodige steun aan het forum van Helphûn Fryslân. 

De eerste weken hebben we al veel positieve veranderingen bij Jason gezien:
Jason durfde nooit alleen naar het toilet, niet alleen naar boven toe en al helemaal niet alleen thuis te zijn. Na 2 weken had Jason ons niet meer nodig om ergens in huis naar toe te gaan. Jason vroeg me al of ik het niet mistte om “meeloop moeder” te zijn. Peter had deze “taak”al snel van me overgenomen.
Wat ons in jaren niet gelukt was kreeg Peter binnen 2 weken voor elkaar! Jason sliep ook zonder problemen met zijn slaapkamerdeur dicht! Dat hadden wij nooit verwacht. Wat staat ons nog meer te wachten?