Beelddenken

 

Jason is een echte beeld denker. Hij ziet voor zich wat er gezegd wordt. Dat kan heel mooi zijn wanneer je o.a. over de vakantie praat, hij kan leuke dingen intens terug beleven. Het heeft ook minder mooie kanten en daar was ik me maar weer al te bewust van bij de volgende gebeurtenis.

Het is december, Sinterklaas is weer vertrokken en de school maakt zich op voor kerst. Een drukke tijd. De nodige toetsen moeten nog  geleerd en de klas maakt zich op voor de kerst. De school wordt gezellig gemaakt, er worden kerstliederen ingestudeerd en een kerstcommissie samengesteld in de klas waarvan Jason de voorzitter mag zijn.

Ook thuis is het drukker dan anders, er komt een kerstboom te staan en het huis wordt gevuld met kerststukjes en  kerstversieringen. Mama bereidt een kerstspel voor met kinderen voor de gezinsviering op de kerstavond in de kerk, papa heeft het nog druk op zijn werk en…zelfs Peter de hond is wat onrustig.

Jason krijgt op school in groep 8 een les over vuurwerk. Er is een film bekeken over de gevolgen van vuurwerk door de brievenbus en Juf legt uit hoe je op een veilige manier vuurwerk kunt aansteken. Jason vindt vuurwerk vreselijk, hij schrikt altijd enorm van de knallen. De vuurwerk lont die iedereen kreeg werd daarom ook maar snel weggegeven, aan Jason is vuurwerk niet besteedt. Zijn hele klas weet dit.

Toen Jason tussen de middag naar huis liep kwamen gelijk drie dappere klasgenoten op hem af en zeiden tegen hem dat ze vuurwerk bij Jason thuis door de brievenbus zouden afsteken. Jason, al wat gelouterd door dit soort pesterijen, zei dat als ze dat zouden proberen, hij zijn hond Peter op hen af zou sturen. Dat moest hij dan maar doen zei één van de jongens, dan steken we de hond gelijk dood met een groot mes door zijn keel. Jason is weggelopen naar huis, maar thuis gekomen vertelde hij het mij en zag ineens zijn hond bloedend op de grond voor zich met een groot mes in zijn keel. Zo verdrietig!

De drie jongens hebben straf gekregen en hun ouders zijn gebeld. Eén van de drie is met zijn vader nogmaals sorry komen zeggen. Ik denk dat de jongens en hun ouders zich niet voor kunnen stellen hoeveel impact zo’n opmerking heeft op kinderen zoals Jason en ouders zoals Robbert en ik.

Jason heeft er weer een litteken bij en dat doet mij als moeder pijn. Ik kan mijn kind niet voor alles afschermen en beschermen. Het loslaten van een kind valt niet mee, vooral niet van een hoogsensitief kind. Mijn taak om Jason sterk genoeg te maken voor deze (harde) maatschappij, hem een liefdevol en veilig thuis te bieden van waaruit hij zijn vleugels uit kan slaan de weide wereld in om regelmatig op zijn veilige vertrouwde nest terug te keren. Gelukkig is het nog niet zover dat hij uitvliegt en ik heb nog geen last van “het lege nest syndroom”. Maar het grote loslaten is allang begonnen.

voor meer informatie over

beelddenken: http://www.kindertalenten.nl

Museumbezoek

Het is al weer een tijdje geleden dat we het Rijksmuseum met Jason en Peter bezochten. Eerst een mail naar het museum met de vraag of Peter als hulp hond mee mag. Het antwoord: “ Geen honden behalve blinde geleide honden”.

Nu mag  Peter als “autisme geleide hond”  net zo veel als een blinde geleide hond dus wij, met Peter, naar het museum. Wel een escape ingebouwd, Robbert zou met Peter naar het Vondelpark wanneer hij toch niet mee naar binnen zou mogen, Jason en ik zouden het museum bezoeken. Ook Jason over dit plan ingelicht. 

Peter in “pak 1” zoals wij dat noemen: zijn Helphûn Fryslân dekje om, pasjes mee en vol goede moed naar het Rijksmuseum. Eerst werden we al tegengehouden: “Er mogen geen honden in het museum”, de meneer “met de V” van de beveiliging het pasje laten zien en uitgelegd dat Peter een “autisme geleide hond” is. We mochten zowaar doorlopen, maar bij de kassa werden we uit de rij gehaald, blijkbaar moest het eerst opgezocht worden of Peter wel mee mocht. 

Wij wachten, en wachten en wachten…en wachten is voor kinderen, maar vooral voor mensen met autisme moeilijk. Peter ging rustig op de grond liggen, had je “geen kind aan”. Jason daarentegen ging typisch autistisch gedrag vertonen: hij ging rondjes lopen om Peter heen. Normaal zou ik Jason iets anders aangeboden hebben, (we hebben meestal wel een Donald Duck pocket mee of zijn Play Station Portable) maar nu liet ik hem zijn gang gaan. Hij heeft die hond  niet voor zijn zweetvoeten. Regelmatig kwam een beveiliger bij ons staan, vond het onzin dat we moesten wachten: ”zo’n lief blindegeleidehondje”. Hulphonden voor autisme zijn nog niet echt bekend in Nederland.

Na 20 minuten mochten we toch nog het museum in, met excuses van het museum.

Dan is het altijd weer bijzonder om te zien wat voor effect Peter op Jason heeft: Jason kon rustig bij een schilderij staan, het verhaal op zijn koptelefoon over het schilderij luisteren en trok zich totaal niets aan van de mensen en geluiden om hem heen. In alle rust liep hij het museum door, nam de tijd overal voor en Peter liep steeds rustig met hem mee, ging achter Jason liggen wanneer Jason de tijd nam voor een schilderij. Zonder Peter zou Jason vooral gelet hebben om wat er zich om hem heen afspeelde, dit zou zo vermoeiend voor hem zijn geweest dat hij na een uur, overprikkeld,  weg had gewild, waarschijnlijk zelfs zonder “de Nachtwacht” gezien te hebben. 

In oktober j.l. is Jason zonder Peter naar het Rijksmuseum  terug geweest samen  met 4 vrienden om een workshop te volgen. Zo met zijn vrienden  voelt Jason zich veilig genoeg om dit zonder Peter te doen. Maar voor de volgende keer kunnen we Peter gelukkig zo weer meenemen. 

 

Vakantie!

We mogen weer! En de reis gaat naar…Zuid Frankrijk, Haute Languedoc, Fraïsse sur Agout, camping le Pioch. De camping waar we 9 jaar geleden voor het eerst waren en nog steeds, als we op vakantie kunnen, iedere zomervakantie naar toe gaan. Een heerlijke rustige camping, mooie omgeving waar we ieder jaar wel iets anders ontdekken, Nederlandse eigenaren, en over het algemeen niet te heet en de nachten koel. En we kunnen eten voor Peter meenemen en daar in de vriezer kwijt. 

Peter eet Barf (bones and raw food). Het eerste jaar met Peter naar Frankrijk dachten we makkelijk aan vlees voor hem te komen…dus niet, runderhart was te duur voor honden en kregen we niet van de plaatselijke slager. We waren die vakantie veel tijd kwijt om eten voor Peter te vinden dus nemen we het tegenwoordig kant en klaar in pakketjes mee. Per portie, ruim 300 gram bot, 200 gram (orgaan) vlees en een blokje gehakte rauwe groente.

Ik ben van huis uit gewend om tijdens de vakantie te trekken van camping naar camping, maar met mijn mannen is dat geen optie. Robbert is geen kampeerder en weet na 10 jaar nog steeds niet hoe de tent opgezet moet worden (wil het ook niet weten). Jason en Peter hebben er moeite mee wanneer alles weer afgebroken wordt.

Toen Jason peuter en kleuter was huilde hij de hele camping bij elkaar toen we alles gingen opbreken. Zijn veilige plekje werd zomaar weggehaald. Ook een reden om steeds naar dezelfde camping te gaan, het voelt goed en veilig voor Jason, hij weet hoe het eruit ziet en kijkt er ieder jaar  naar uit om er weer naar toe te gaan.

Tijdens de vakantie zien we vaak de grootste ontwikkelingssprongen van Jason. Hij is dan lekker uitgerust, veel in de natuur en weinig prikkels. 

Jason ging dit jaar na een onweersbui  naar zijn bed. Samen met Peter in een aparte tent. Toen hij net lag barstte het onweer weer los maar Jason bleef in zijn tent. Peter was nogal bang geworden van het onweer en waarschijnlijk ook van  het water onder de tent. Jason heeft hem getroost en liet hem, volgens eigen zeggen, niet zien dat hij zelf ook bang was anders zou Peter nog banger worden. 

We konden Jason dan ook met een gerust hart achterlaten op de camping terwijl wij boodschappen gingen halen of op een bankje waar hij samen met Peter ging zitten zodat wij een kathedraal konden bezoeken. 

Bij ons favoriete restaurant les Commanderie in Salvetat vertelde Frederique de eigenaresse ons, dat er die avond vuurwerk in het dorp was. Jason is bang voor vuurwerk maar wil daar als bijna 11 jarige niet voor uitkomen dus zei hij snel: “Peter is bang voor vuurwerk”. Frederique kent Jason al een aantal jaar dus zorgde ze ervoor dat er snel een toetje kwam en we voor het vuurwerk begon, weg konden gaan.

We overnachten op de heen en terugreis de laatste 3 jaar bij Edith en Bart en hun zoon Pepijn van Les Fruits du Passau, in een Chambres d’ Hotes. Een heerlijk adres waar Jason zich helemaal thuis voelt. De heenweg bleven we 2 nachten en Jason heeft de hele dag met andere kinderen in het zwembad gespeeld.

Op de terugreis ging Jason ná het avondeten mee naar onze kamer maar vroeg al snel of hij nog naar buiten mocht, hij wilde vragen of hij mee mocht doen met voetballen! Natuurlijk! Toen ik even later uit het raam keek zag ik hem op doel staan en fanatiek mee doen! Na het voetballen bleef hij nog even kletsen met leeftijd genoten en kwam, in het donker zelf naar boven! Weer een super positieve ervaring en afsluiting van een heerlijke vakantie!

Jason bleef met Peter voor de kathedraal  wachten

 Tijdens het onweer, troost zoeken bij elkaar.

 Peter bleef bij het opbreken zo lang als mogelijk bij de tent van Jason

Hondenpoep en ander leed

We hebben weer een succes(je)! Jason laat Peter alleen uit! Eerst een klein rondje, nu al een wat groter stuk waarbij hij ook door de stad een stukje loopt. Meestal een rondje waarbij Peter bijna nooit gaat poepen. Maar goed, Jason wilde niet meer met Peter alleen naar buiten want hij durft de poep (nog) niet op te ruimen, “ja maar, als Peter gaat poepen kan ik een bekeuring krijgen”. 

Dus, de gemeente geschreven en gevraagd of ik (Jason dus) een tijdelijke ontheffing voor de opruimplicht kon krijgen. Een tijdelijke omdat ik vind dat Jason het moet leren op te ruimen. Ik baal ook van die hondenpoep op de stoep en hoe vaak ik niet met een stokje de poep uit de profielen van vooral Jasons schoenen heb zitten pulken…we hebben buiten bij de kraan ook al een speciale oude afwas, c.q. "hondenpoep van schoen verwijder- borstel" liggen.

In afwachting op een antwoord liet ik Peter uit en liet hem lekker rennen op een veldje waar heel vaak honden loslopen, rennen en poepen. Het gras staat daar vaak hoog en werd afgelopen jaar alleen “gekort” door schapen die ook gewoon daar poepen. Ik reed op de fiets alvast wat vooruit en wachtte op Peter. Een eindje terug stapte iemand uit een bestelautootje en liep naar mij toe: “ordehandhaving” ofwel de “poeppolitie”. Ik had een boete te pakken. Eigenlijk 3 want ze hadden Peter ook zien poepen, Peter liep los en ik had geen legitimatie bij me.  Maar omdat de man zo “aardig” was kreeg ik maar één: voor het loslopen: 90 euro + nog 7 voor de administratie kosten. Blijkt dat nergens binnen de bebouwde kom honden mogen loslopen en er zijn in hier geen losloop veldjes zoals in andere plaatsen binnen de gemeente.

Dit vind ik onrechtvaardig en was echt heel boos. Ik kan niet tegen onrecht, een kenmerk van hooggevoeligheid (Sterk rechtvaardigheidsgevoel). Toen de bon binnenkwam heb ik meteen met Robbert, mijn man, bezwaar aangetekend. In April al opgestuurd en tot op heden niets gehoord! 

(geen bericht is goed bericht??)

Wel kreeg ik een brief van de gemeente over de vraag voor de ontheffing voor de opruimplicht.  Het is niet mogelijk want de gemeente geeft geen ontheffingen voor deze plicht. Terug geschreven met de vraag hoe ze dat doen met de andere soorten hulphonden: blindengeleidehond en hulphonden voor lichamelijk beperkten. Ik kreeg een mail terug: er bestaat geen ontheffing voor de opruimplicht. Ik als beelddenker zie dan al een visueel gehandicapte op handen en knieën de grond af zoeken op zoek naar de drol van de blindengeleidehond…Er werd wel vermeld dat de enige ontheffing voor hulphonden de aanlijn plicht is. Die ga ik dus aanvragen!

Gelukkig hebben we Jason, met de nodige overredingskracht, weer zover gekregen dat hij Peter weer alleen uit laat. Wel met een zakje mee, maar hoeft het nog niet op te ruimen. Die bon betalen we wel, mocht hij die krijgen.

Op naar Denemarken!

Dit jaar een keertje niet naar Spanje in de Meivakantie maar naar Denemarken. Het hoofddoel is uiteraard LEGO land. Jason is deskundige op het gebied van LEGO Star Wars en wilde heel graag naar LEGO land. Dus een huisje gehuurd op een half uurtje rijden van Billund. Uiteraard een huisje waar honden welkom zijn, want zonder Peter gaan en kunnen we niet meer weg.

Vrijdag voor ons vertrek nog een drukke dag, Jason had de K(r)oningspelen op school en er moest natuurlijk gepakt worden, we wilden zaterdagochtend vroeg vertrekken. Ondanks inpaklijsten heb ik toch nog altijd last van inpakstress. Om 20.30 stond de auto ingepakt klaar! Jason naar bed, nog even zitten, laatste rondje met Peter en dan ook op tijd onder de wol…Helaas liep dat iets anders. Nadat ik alle slaaprituelen had gehad met Jason en naar de deur liep sprong Peter bij Jason op zijn bed en ging uitgebreid staan plassen!! Geen klein plasje maar een enorme straal en plas! Peter meteen opgepakt en buiten gezet, de deken en dekbedovertrek eraf gehaald en het donzen dekbed in bad uitgespoeld en het beddengoed in de wasmachine. Erg leuk hoor zo’n gevoelige hond die spanningen bij Jason en mij feilloos aanvoelt maar wanneer ik ook gespannen ben wordt hem dat blijkbaar allemaal teveel, de medaille heeft dus ook een keerzijde…

Peter nogmaals uitgelaten en toch maar besloten om hem weer naar Jason te brengen die niet kon slapen zonder Peter. Dekbed afgeschermd met een waterdichte molton onderlaken en op hoop van zegen…We hebben de heren niet meer gehoord. 

De volgende dag iets later dan gepland vertrokken. Peter was het eerste gedeelte nog erg pieperig in de auto. De routeplanner werkte niet in Nederland maar gelukkig wees de planner ons vanaf de Duitse grens goed de weg en na één keer overgeven door Peter, keurig op een wegwerp onderlegger, kwamen we 16.00 in ons huisje aan. Jason installeerde zich op de bank en ik ging de bedden opmaken. Toen ik weer in de huiskamer kwam bleek Peter er niet te zijn…Paniek!! Wij roepend het park over. Maar geen Peter.  Na zeker 3 kwartier over het park gelopen te hebben heb ik de auto gepakt en Robberts telefoon omdat de mijne leeg was en in het huisje aan de oplader stond, want die hadden we in Nederland als routeplanner gebruikt. Robbert en Jason zijn samen met andere Nederlanders in het park gaan zoeken. Jason was erg ongerust maar niet echt in paniek. Hij zei zelfs tegen Robbert dat ze niet allemaal tegelijkertijd naar Peter moeten roepen omdat Peter dan helemaal gedesoriënteerd zou raken. Wat is hij gegroeid het afgelopen jaar! Ik ben, op mijn gevoel, rond gaan rijden en bij parkeerplaatsen gestopt en Peter geroepen. Bij een restaurant uitgestapt en binnen gevraagd of ze misschien een hond hadden gezien. Helaas niet. Telefoonnummers achtergelaten. Ik had geen foto van Peter bij me maar “Lassie” kennen ze overal (nee, niet de toverrijst). Alleen is Peter wat kleiner. Ik liep nog even om het restaurant heen en in de verte zag ik Peter voor een wandel “klap” hekje staan, hij wilde richting het huisje gaan, weg van de plek waar ik stond maar gelukkig reageerde hij op mijn roepen en kwam meteen aangerend. Pfff wat een opluchting. In het restaurant doorgegeven dat ik hem gevonden had en meteen naar mijn telefoon gebeld die Robbert en Jason niet hoorden omdat ze nog aan het zoeken waren. Peter in de auto gezet en naar het park. Op zoek gegaan naar Jason en Robbert maar die hadden inmiddels weer van anderen gehoord dat ik Peter had gevonden. Ik had er niet aan moeten denken wanneer we Peter langer kwijt waren geweest. Jason riep al dat hij weigerde zonder Peter naar Nederland te gaan. Ik had al even visioenen van een ontroostbare Jason die niet kon slapen…Maar gelukkig Peter was er weer. We kwamen er achter dat de voordeur niet goed sloot en vanzelf weer open ging. En aangezien Peter een jonge dominante reu is, is hij zijn neus achterna gelopen. Het “gekke” is dat ik vrijdags voor ons vertrek een naam/tel.nr. kokertje heb  gekocht wat hij ook om had. Dat gaf me genoeg rust om mijn hoofd koel te houden. Ik leer steeds beter naar mijn gevoelens en intuïtie  te luisteren!